Obrońca argumentował za uniewinnieniem. Zarzuty główne i dodatkowe nie mogą zostać udowodnione. Zeznania ofiary są wewnętrznie sprzeczne w wielu punktach i nie mogą być wykorzystane jako dowód w świetle orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 2017 r. (ECLI:NL:HR:2017:1017). Decydujące w tej sprawie są zeznania pokrzywdzonego. Jest on jedyną osobą, która stwierdziła, że oskarżony rzekomo związał go i zaatakował. Obrona wniosła o przesłuchanie pokrzywdzonego. Wniosek ten został wcześniej uwzględniony przez sąd, ale pokrzywdzony nie stawił się na żadne wezwanie na przesłuchanie przed sędzią śledczym. Pomimo wykazania niezbędnej inicjatywy, obrona nie była w stanie skorzystać z prawa do przesłuchania. Obronie nie zaoferowano żadnej rekompensaty za brak możliwości przesłuchania, co stanowiłoby naruszenie art. 6 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (dalej: EKPC). Co więcej, zeznania pokrzywdzonego nie zostały również poparte innymi dowodami.

Nie można również udowodnić bardziej pomocniczego zarzutu. Akt oskarżenia zarzuca oskarżonemu uprzednie współsprawstwo, podczas gdy jego realizacja wskazuje na współsprawstwo jednoczesne. Ponadto nie został spełniony wymóg podwójnego zamiaru. Oskarżony nie miał zamiaru popełnienia przestępstwa źródłowego i przyczynienia się do tego przestępstwa. Wreszcie, nie można udowodnić, że oskarżony faktycznie udzielił pomocy. Samo zaniechanie zapobieżenia przestępstwu nie jest współudziałem w przestępstwie, jeśli nie ma prawnego obowiązku interwencji.